قـلمم  روی ورق باز زمین گـیر شده            ضعف از بال و پر شعر سرازیر شده

به بـلـنـدی فـلـک بـاید عـصا بـردارم            تا کـمی گـام زند طـبع زمین گـیر شده

از لغت نامه خـورشید اگر واژه دهند            می‌نـویسم که چرا عشق فـراگـیر شده

واژه از بیت فراری شده از هیبت تو            لالـۀ طبع من و وصف تو تقـدیر شده

چه بـگـویم که قـلم باز ز جا برخیـزد            مددی فـاطمه این طبع به زنجـیر شده

نام زهـرا به لبم آمده ای نور دو عین

اذن دادند بگـویم غـزلی از تو حـسین

از همان مهد نگاهت نمک دیگر داشت            آسمان میل به پابوسی تو در سر داشت

گـوئیا رفـت ملاقـات خـدا و برگـشت            هر که از سجده به گهوار تو سر برداشت

مکتب دلبـری از چشم ترت شد آغاز            دل سپردن به تو رازیست که هر دلبر داشت

روی دستان پدربودی و دشمن ترسید            حیدر انگار در آغوش خودش حیدر داشت

زیـنت دوش نـبـی و عـلی فـاطـمـه‌ای            مثل آن تاج سری که سه نفر بر سر داشت

گشته‌ام وصف تو را نیست جزاین نور دوعین

تو حسینی تو حسینی تو حسینی تو حسین

آسـمـان زیـر قــدم هـات اقـامـت دارد            به غـبـار ره تـو عـرض ارادت دارد

کافر از فضل و کرامات تو اسلام آورد            بسکه این قامت اشاره به قیامت دارد

هر کسی چشم تو را دید به پا کرد نماز            بس که محراب دو ابروت عبادت دارد

من از آن چهره زیبای تو فهـمیدم که            این همان وعده حقّی ست که جنّت دارد

عـزّت ما شـده آقـا کـه گـدایت بـاشـیم            بس که بر جود کرم دست تو عادت دارد

فاش میگویم وازگفته خود شاد حسین

بـنده عـشق توأم خـانـه‌ات آباد حـسین

بنویـسد مرا ریـزه خور خوان حـسین            بنـویـسـید مـرا دست به دامـان حـسین

سرمن روی قـدمهات به سامان برسد            بنویـسـید مرا بی‌سر و سـامـان حسین

بنویـسـید که ای کاش شوم مثل زهـیر            قاری آیه‌ای از مصحف چشمان حسین

هر که از راه و طریقی به هدایت برسد            بنـویـسـید مرا عـبـد مسـلـمان حـسـین

در قـیامت که خـداوند بخواند حـکـمم            روی پرونده نوشته است که مهمان حسین

ترس دارم که اگر فضل تو گویم گاهی

عـدّه‌ای را بکـنـد عشق حسین الـلـهی